Περί Νηστείας

Ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός, συμβουλεύοντας τούς νεωτέρους αδελφούς ν’ αγαπήσουν την νηστεία, τούς έλεγε συχνά:
Ο καλός στρατηγός, που επιχειρεί να καταλάβη μια πόλι εχθρική, γερά οχυρωμένη, κάνει αποκλεισμό στις τροφές και στο νερό. Μ’ αυτόν τον τρόπο ατονεί η αντίστασις του εχθρού και τέλος παραδίδεται. Κατι παρόμοιο συμβαίνει με τις σαρκικές ορμές, που ανελέητα πολεμούν τον άνθρωπο στην νεότητά του. Η ευλογημένη νηστεία καταβάλλει τα πάθη και τούς δαίμονας και τελικά τ’ απομακρύνη από τον αγωνιστή.
Και το πανίσχυρο λιοντάρι, τούς έλεγε άλλη φορά, συχνά από τη λαιμαργία του πέφτει στην παγίδα κι’ όλη του η δύναμι κι’ η μεγαλοπρέπεια εξαφανίζονται.





Ανέβασαν κάποτε στην σκήτη των Πατέρων ένα δαιμονισμένο νέο, για να τον θεραπεύσουν με την προσευχή τους. Εκείνοι όμως, από ταπείνωσι, απόφευγαν. Πολύ καιρό βασανιζόταν έτσι ο δυστυχισμένος άνθρωπος, ώσπου κάποιος Γερων τον ελυπήθη, τον σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό, που είχε στην ζώνη του, κι’ έδιωξε το πονηρό πνεύμα.
- Αφού με βγάζεις από την κατοικία μου, του είπε εκείνο, θα μπω μέσα σου.
- Έλα, του αποκρίθηκε θαρραλέα ο Γέροντας.
Έτσι μπήκε μέσα του το δαιμόνιο και τον βασάνιζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Ο Όσιος υπόμενε με καρτερία τον πόλεμο, αλλά αντιπολεμούσε κι’ εκείνος τον εχθρό, με υπεράνθρωπη νηστεία και ακατάπαυστη προσευχή. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έβαλε ούτε μια φορά στο στόμα του τροφή, μασούσε μόνο λίγα κουκούτσια από φοίνικες κάθε βράδυ και κατάπινε τον χυμό τους.
Νικημένο τέλος το δαιμόνιο, από τον ακατάπαυστο αγώνα του Γεροντος, τον ελευθέρωσε.
- Γιατί φεύγεις; τον ρώτησε εκείνος, κανένας δε σε διώχνει.
- Με αφάνισε η νηστεία σου, αποκρίθηκε εκείνο κι’ έγινε άφαντο.

από το Γεροντικό .

"Λόγος Περί Μετανοίας του Ιερού Χρυσοστόμου"

" Ας αγωνιστούμε με πρωτότυπα μέσα: Ας τοξεύσουμε τον ουρανό με υμνωδίες. Ας εξακοντίσουμε εκεί αντί για δόρατα ψαλμωδίες. Ας εκσφεδονίσουμε στο Θεό προσευχές. Ας καταπραΰνουμε το Θυμό Του με ασταμάτητα δάκρυα. Ας διασπάσουμε τη φάλλαγα των πονηρών πράξεων. Ας κυριεύσουμε τα οχυρά της κακίας. Ας πολεμήσουμε με τα όπλα της αρετής. Τον θώρακα της δικαιοσύνης δεν τον διαπερνά το βέλος. Την ασπίδα της πίστεως δεν μπορεί να την κάψει ο κεραυνός. Δεν αντέχει ο Θεός να συντρίψει την περικεφαλαία της ελπίδας. Η οργή του Θεού δεν σχίζει το υποκάμισο της αγνότητας. Η απειλή της καταστροφής δεν μπορεί να γκρεμίσει το τείχος της εξομολογήσεως. Όταν ο Θεός δεί σοβαρή μετάνοια, η απόφαση του εξαφανισμού του αμαρτωλού διαλύεται σαν καπνός ".

Πως επηρεάζει η Νηστεία την υγεία μας;

Γράφει η Κουλαπή Λίτσα, Διαιτολόγος - Διατροφολόγος

Η νηστεία εκτός από τη μεγάλη θρησκευτική αξία, όταν γίνεται με το σωστό τρόπο είναι ευεργετική για την υγεία μας. Η αποχή από τα τρόφιμα ζωικής προέλευσης που είναι το κύριο χαρακτηριστικό της, έχει ως επακόλουθο την μειωμένη κατανάλωση κορεσμένων λιπαρών. Τα κορεσμένα λιπαρά συμβάλουν στην αύξηση των επιπέδων της χοληστερόλης στο αίμα και κατ΄ επέκταση στην αύξηση των καρδιαγγειακών προβλημάτων.

Η αυξημένη κατανάλωσης φρούτων και λαχανικών, συμβάλει στην αυξημένη πρόσληψη φυτικών ινών και μικροστοιχείων με αντιοξειδωτική δράση, όπως είναι η βιταμίνες Α, C και Ε. Οι φυτικές ίνες ευθύνονται για την ομαλή λειτουργία του πεπτικού συστήματος, ενώ οι αντιοξειδωτικές ουσίες βελτιώνουν την λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και προφυλάσσουν τον οργανισμό από διάφορες μορφές καρκίνου.

Όπως κάθε νόμισμα, έχει δύο πλευρές, έτσι και η νηστεία κρύβει διάφορους κινδύνους σε ανθρώπους που δεν ακολουθούν βασικούς κανόνες υγιεινής και ισορροπημένης διατροφής. Γι΄ αυτό ο αποκλεισμός δύο βασικών ομάδων τροφίμων των γαλακτοκομικών και του κρέατος, από το διαιτολόγιο, δημιουργεί αυξημένες πιθανότητες έλλειψης βασικών θρεπτικών συστατικών.

Βασικό συστατικό που λαμβάνεται σε μειωμένες ποσότητες είναι οι πρωτεΐνες, τις οποίες συνηθίζουμε να παίρνουμε καθημερινά από τα ζωικά προϊόντα. Η πρωτεΐνες είναι υπεύθυνες για την ομαλή ανάπτυξη, αύξηση και διατήρηση του μυϊκού ιστού. Για να αποφύγουμε κάτι τέτοιο καλό είναι να καταναλώνονται τις περισσότερες μέρες της βδομάδας όσπρια, θαλασσινά και ψάρι όταν αυτό επιτρέπετε. Επίσης σημαντικό είναι να γίνετε συνδυασμός τροφίμων με φυτικές πρωτεΐνες, όπως π.χ. φακές με ρύζι, φασόλια με πατάτα, χούμους (ρεβίθια με ταχίνι), κουλούρι με σουσάμι.

Άλλα συστατικά που παρουσιάζουν μειωμένη πρόσληψη είναι ο σίδηρος, η βιταμίνη Β12 και το ασβέστιο. Σε αυτά τα στοιχεία το διαιτολόγιο είναι σχεδόν πάντα ανεπαρκές, εκτός και αν εμπλουτισθεί με συμπλήρωμα. Άτομα που έχουν αυξημένη ανάγκη σε αυτά τα θρεπτικά συστατικά όπως τα παιδιά, οι αθλητές, οι υπερήλικες, οι εγκυμονούσες, οι γυναίκες που θηλάζουν, άτομα με αναιμία και προβλήματα στην καρδιακή λειτουργία, οστεοπενία και οστεοπόρωση, θα πρέπει να συμβουλευτούν τον γιατρό τους, για να νηστέψουν.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι χωρίς κρέας δεν μπορούν να χορτάσουν και γι΄ αυτό κατά την διάρκεια της νηστείας γίνετε υπερκατανάλωση σε ορισμένα τρόφιμα, όπως το ψωμί, οι πατάτες, τα μακαρόνια, το ρύζι, τα θαλασσινά, οι ξηροί καρποί. Έτσι λοιπόν προκύπτει ένα άλλα διατροφικό ζήτημα ίσως σημαντικότερο από την έλλειψη ζωικών προϊόντων που είναι η αύξηση βάρους.

Τέλος σε άτομα που θέλουν να μην χρησιμοποιήσουν όλες τις μέρες της νηστείας λάδι, προτείνουμε την αντικατάσταση του με ελιές, αβοκάντο, ταχίνι, ξηρούς καρπούς και σπόρους. Με αυτό τον τρόπο δεν θα στερηθούν πολύτιμα θρεπτικά συστατικά.

Γιατί με βάπτισαν χωρίς να με ρωτήσουν; (2)

Γιατί λοιπόν πρέπει να αρνούμαστε στα παιδιά το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να έχουν από την αρχή της ζωής τους τη ζωοποιό Χάρη του Αγίου Πνεύματος, ως μέρος της ύπαρξης τους; Αν καθώς μεγαλώνουν αποφασίσουν ότι δεν θέλουν πια το Άγιο Πνεύμα, ας το αρνηθούν, όπως κάνει καθένας που αρνείται τον Θεό. Και ο Θεός αυτήν την κίνηση την σέβεται και αφήνει αυτόν που Τον αρνείται.

Η Βάπτισή μας και γενικά η σχέση μας με τον Θεό δεν μας δεσμεύει. Μήπως άλλωστε ζούμε - αν δεν το επιλέξουμε και επιδιώξουμε όπως ταιριάζει σε βαπτισμένους Χριστιανούς; Επομένως ούτως ή άλλως διαλέγουμε. Αν κανείς θέλει να αλλάξει πίστη, δεν δεσμεύεται από το βάπτισμα. Το βάπτισμα σώζει τελικά όσους με τον καθημερινό τους αγώνα ενεργοποιούν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος μένει ανενέργητη στην ψυχή του. Όπως δηλαδή το μολύβι που γράφουμε ή το βέλος για να κινηθούν χρειάζονται το ανθρώπινο χέρι, έτσι και η αίρεση των ανθρώπων που πιστεύουν. Το γεγονός της ταύτισης του βαπτίσματος με την αναγέννηση, δεν σημαίνει πως το βάπτισμα μας απαλλάσσει από τον προσωπικό αγώνα για τη διατήρηση και την καρποφορία του πνευματικού δώρου.

Τα λόγια του αγίου Κυρίλλου, Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, τον 4ο αιώνα, «προς τους φωτιζόμενους» μπορούν να λειτουργήσουν αφυπνιστικά και στην εποχή μας:

«Δεν παίρνεις λοιπόν όπλο φθαρτό, αλλά πνευματικό. Φυτεύεσαι στο νοητό Παράδεισο. Παίρνεις καινούργιο όνομα που δεν το είχες πριν. Πριν από το βάπτισμα ήσουνα κατηχούμενος, ενώ τώρα θα ονομαστείς πιστός. Από την αμαρτία μετατίθεσαι, περνάς στη δικαιοσύνη, από το μολυσμό στην καθαρότητα… Αυτό όμως δεν φτάνει… Έργο του Θεού είναι το φύτεμα και το πότισμα, και δικό σου η καρποφορία. Έργο του Θεού είναι να σου δώσει τη χάρη Του, ενώ δικό σου να τη δεχτείς και να τη διατηρήσεις. Μην καταφρονείς τη Χάρη, επειδή σου δίνεται δωρεάν, αλλά δέξου τη και συντήρησέ την, λειτουργώντας την μέσα στην ύπαρξή σου με πραγματική ευλάβεια»

Που είναι αφιερωμένη η κάθε ημέρα της εβδομάδας;

Που είναι αφιερωμένη η κάθε ημέρα της εβδομάδας;

ΚΥΡΙΑΚΗ - στην Ανάσταση του Κυρίου (Παναγία Τριάς ο Θεός ελέησον ημάς).

ΔΕΥΤΕΡΑ - στους αγίους Ταξιάρχες (Άγιοι Αρχάγγελοι, πρεσβεύσατε υπέρ εμού).

ΤΡΙΤΗ - στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή. (Βαπτιστά του Χριστού, πρέσβευε υπέρ εμού).

ΤΕΤΑΡΤΗ - στην σταύρωση του Κυρίου και στην Υπεραγία Θεοτόκο. (Σταυρέ του Χριστού, σώσον με τη δυνάμει σου και Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς).

ΠΕΜΠΤΗ - στους αγίους Αποστόλους και τον άγιο Νικόλαο. (Άγιοι Απόστολοι, πρεσβεύσατε υπέρ εμού και, Άγιε Νικόλαε, πρέσβευε υπέρ εμού).

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ - στην σταύρωση του Κυρίου. (Σταυρέ του Χριστού, σώσον με τη δυνάμει σου).

ΣΑΒΒΑΤΟ - στους αγίους Πάντες. (Άγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε υπέρ εμού).

Χειροτονίες νέων Πρεσβυτέρων

Κατά την Περίοδο που μας πέρασε ο Σαβασμιώτατος Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών κκ Αλέξιος , προέβη στην χειροτονία δύο νέων κληρικών του πατρός Δημητρίου Κατσαρού και του πατρός Στεργίου Γιαννάκου . 

Μέσα σε κλίμα ἱεράς κατανύξεως καί πνευματικής χαράς χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος από τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ.κ. Αλέξιο κατά τή Θεία Λειτουργία ἡ οποία τελέστηκε στον Ἱερό Ναό Αγίου Νικολάου Γόμφων , την Κυριακή 18-1-2009 ὁ Διάκονος Δήμητριος Κατσαρός .

Ὁ νέος Κληρικός πού μεγάλωσε στην, ως είρηται ενορία, διακρίνεται για το ήθος του και την σεμνότητά του. Ο πατήρ Δημήτριος είναι έγγαμος και πατέρας δυο τέκνων . Τό εκκλησίασμα «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» εὐχήθηκε στόν χειροτονηθέντα τό «Ἄξιος».

Κατά τήν Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς 15 Φεβρουαρίου 2009, στον Μητροπολιτικό Ναό του Ἁγίου Νικολάου Τρικάλων , ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών κ.κ. Αλέξιος ἐτέλεσε τήν εἰς πρεσβύτερον χειροτονίαν, του ευλαβεστάτου νέου, Στεργίου Γιαννάκου . Ὁ νέος πρεσβύτερος έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο του Σάντερλαντ στη Μεγάλη Βρετανία με τίτλο σπουδών Διοίκηση Επιχειρήσεων καθώς και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό . Από μικρό βοηθούσε στον Μητροπολιτικό Ναό στην αρχή ως παπαδάκι και τον τελευταίο Χρόνο ως επίτροπος .

Ο πατήρ Στέργιος είναι έγγαμος και πατέρας ενός τέκνου . Πλήθος λαού μετείχε στη Θεία Λειτουργία καί ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ εφώναξαν όλοι εν αγαλλιάσει το «Ἄξιος» στον νέο κληρικό.

Ευχόμαστε ολόθερμα και προσευχόμαστε ο Κύριός μας να τους χαριτώνει τους αγαπητούς αδελφούς μας και να τους στηρίζει στον αγώνα τους, ώστε να ανταποκρίνόνται επαξίως στην κλήση τους.

ΑΞΙΟΙ!!!

Τι Είναι Πίστη

Πίστη σημαίνει σιγουριά γι' αυτό που ελπίζουμε και βεβαιότητα γι' αυτά που δε βλέπουμε. (Εβρ. 11,1)
Πίστη είναι η αποδοχή του Θεού όπως μας αποκαλύπτεται.
Δεν δημιουργούμε εμείς την πίστη στο Θεό. Μας την δίνει ο ίδιος.
Πίστη είναι ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη στο Θεό, τον Κύριο του ουρανού και της γης.
Εμπιστοσύνη σημαίνει ότι δέχομαι χωρίς αμφιβολία ότι ο Θεός εκπληρώνει τις υποσχέσεις Του.
Η πίστη είναι απόλυτη υπακοή στο Θεό.
Υπακοή σημαίνει ότι εφαρμόζω τις εντολές του Θεού. π.χ. Υπακοή της Παναγίας.
Γνήσια πίστη είναι θαρραλέα ομολογία με λόγια και με έργα.
Σήμερα όλοι διακηρύττουν τις πεποιθήσεις τους. Γιατί να αρνείται ο Χριστιανός.
Η πίστη δεν είναι συναίσθημα, αλλά γνώση του θεού. Η πίστη είναι ΛΟΓΙΚΗ
Η πίστη είναι προσωπική απάντηση του ανθρώπου στην κλήση του Θεού για σωτηρία.
Και οι δαίμονες πιστεύουν.
Η πίστη είναι απαραίτητη για τη ζωή.
Η γνώση δεν καταργεί την πίστη.
Ο άνθρωπος πιστεύει περισσότερα από όσα βλέπει.

απιστία:
Αίτια. 1. Άγνοια 2. Προκατάληψη 3. Αδιαφορία 4. Εγωισμός 5. Κακή εκπροσώπηση του Χριστιανισμού. 6. Ένοχη συνείδηση.

Γιατί με βάπτισαν χωρίς να με ρωτήσουν; (1)

—Γιατί δεν αποφασίζουμε μόνοι μας, αν θέλουμε να βαπτιστούμε και να γίνουμε Χριστιανοί;

—Γιατί μας βαπτίζουν νήπια καταστρατηγώντας την ελευθερία μας;

Ερωτήματα που ακούγονται συχνά και μας προκαλούν, με τη σειρά μας, να ρωτήσουμε:

—Όταν το νήπιο είναι άρρωστο και χρειάζεται γιατρό, μήπως πρέπει πρώτα να το ρωτήσουμε για να τον φωνάξουμε;

—Μήπως το φάρμακο που του δίνουμε του στερεί την ελευθερία να επιλέξει αν θα γιατρευτεί;

—Ζητάμε προηγουμένως τη συγκατάθεσή του, όταν το εμβολιάσουμε;

—Καταστραφήκαμε την ελευθερία του, όταν του δίνουμε φαγητό ή το ντύνουμε;

—Το ρωτάμε ποια γλώσσα επιθυμεί να μιλάει;

—Το ρωτάμε αν θέλει να πάει στο σχολείο;

Τη σωματική υγεία του παιδιού τη φροντίζουμε, χωρίς να το ρωτήσουμε. Την πνευματική υγεία του δεν θα την αποκαταστήσουμε στην πρωταρχική της ωραιότητα; Είναι μικρότερης σημασίας η πνευματική του υγεία;

Όπως σε όλους τους τομείς της ζωής οι γονείς προσφέρουν στα παιδιά τους ότι καλύτερο μπορούν από κάθε άποψη, έτσι είναι φυσικό, για τους γονείς που είναι πιστοί οι ίδιοι να νιώθουν την ανάγκη το παιδί τους να γίνει σύντομα μέλος του σώματος του Χριστού. Να γεμίσει από Άγιο Πνεύμα, έστω και αν η ώρα της Βάπτισης δεν είναι συνειδητή γι’ αυτό. Με το βάπτισμα το παιδί «εγκεντρίζεται» (μπολιάζεται) κατά κάποιον τρόπο, ενσωματώνεται μυστικά στο άχραντο σώμα του Χριστού, γίνεται επίσημα μέλος της Εκκλησίας και έχει το δικαίωμα συμμετοχής και στα υπόλοιπα μυστήρια. Τη σωτηρία και υπέροχη σφραγίδα του Άγιου Πνεύματος, που παίρνει με το Βάπτισμα, τη γνωρίζουν οι άγγελοι και την τρέμουν οι δαίμονες. Ώστε έτσι, οι δαίμονες φεύγουν τρέχοντας από τον βαπτισμένο και οι άγγελοι τον φρουρούν σαν γνώριμο και παιδί του Θεού. Το βάπτισμα το κάνουμε στα νήπια για να τα προφυλάξουμε από έναν μέγιστο κίνδυνο για να περιφρουρήσουμε την ελευθερία τους από τις μεθοδείες του διαβόλου. Ο νηπιοβαπτισμός επομένως δεν εμποδίζει, αλλά εξασφαλίζει και διασφαλίζει την ουσιαστική ελευθερία.

Το λουτρό του Βαπτίσματος, σε συνδυασμό προς το Άγιο Χρίσμα, ενεργεί μια νέα γέννηση, σε συνδυασμό προς το Άγιο Χρίσμα, ενεργεί μια νέα γέννηση. Έτσι έχουμε μια νέα δημιουργία, νέα γέννηση πνευματικής ύπαρξης τελείως νέας και χαριτωμένης. Δεν δίνονται απλώς κάποια χαρίσματα στον πιστό, αλλά όλο το πλήρωμα του Αγίου Πνεύματος εκχύνεται σ’ αυτόν, μορφώνει μέσα του τη μορφή του Χριστού και τον κάνει παιδί του Θεού Πατέρα.......

Συνεχίζεται ....

Συνταγή Για Πρόσφορο

Υλικά για 2 πρόσφορα

1 1/2 κιλό αλεύρι (1 κιλό σκληρό σιμιγδαλένιο, 1/2 κιλό άσπρο μαλακό) κοσκινισμένο προζύμι στο μέγεθος μικρού μήλου, σε θερμοκρασία δωματίου
1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
χλιαρό νερό όσο πάρει
σφραγίδα ξυλόγλυπτη
2 ταψάκια Νο 20


Ετοιμασία

Ρίχνουμε σε μία λεκάνη 2 φλιτζάνια του τσαγιού χλιαρό νερό και λιώνουμε το προζύμι εντελώς. Στη συνέχεια ρίχνουμε 2 φλιτζάνια του τσαγιού αλεύρι κίτρινο και ανακατεύουμε καλά το μίγμα.

Το σταυρώνουμε, το σκεπάζουμε με μια καθαρή πετσέτα και το αφήνουμε για 10 ώρες περίπου, ώστε να δημιουργηθούν στην επιφάνεια του μίγματος φυσαλίδες. Έπειτα ρίχνουμε 2 φλιτζάνια του τσαγιού χλιαρό νερό, το αλάτι και λίγο- λίγο όλο το αλεύρι. Το ζυμώνουμε 20 λεπτά περίπου. Η ζύμη πρέπει να είναι σφιχτή και να μην κολλάει στα χέρια μας και στη λεκάνη. Εάν κατά το ζύμωμα χρειαστεί η ζύμη λίγο νερό ακόμα, βρέχουμε τα χέρια μας με χλιαρό νερό και συνεχίζουμε το ζύμωμα μέχρι το νερό να απορροφηθεί εντελώς.

Όταν η ζύμη ζυμωθεί καλά, αφαιρούμε ένα κομμάτι όσο το μέγεθος του προζυμιού που χρησιμοποιήσαμε, το οποίο θα είναι το προζύμι μας στο επόμενο ζύμωμα και το τοποθετούμε σε ένα κεσεδάκι με σκέπασμα, το οποίο αφήνουμε εκτός ψυγείου για 12 ώρες περίπου ώστε να φουσκώσει και στη συνέχεια το τοποθετούμε στο ψυγείο. Την υπόλοιπη ζύμη τη χωρίζουμε στα δύο. Ρίχνουμε λίγο αλεύρι πάνω στον πάγκο και πάνω σ' αυτό πλάθουμε κάθε πρόσφορο σε σχήμα στρογγυλό και τοποθετούμε το καθένα στο κέντρο του ταψιού. Στο κάθε ταψί έχουμε ρίξει από πριν λίγο αλεύρι (στον πάτο και έχουμε περάσει και τα τοιχώματα με αλεύρι), ώστε να μην κολλήσει το πρόσφορο.

Τοποθετούμε προσεχτικά την σφραγίδα στο κέντρο του πρόσφορου, την πιέζουμε με δύναμη και την στρίβουμε ελαφρά πολύ λίγο. Στη συνέχεια τη σηκώνουμε σιγά- σιγά και πλάγια.

Με ένα ξύλινο καλαμάκι τρυπάμε το πρόσφορο στον "αμνό" (στο μεσαίο τετράγωνο της σφραγίδας) στις 4 γωνίες και από το έξω μέρος του τετραγώνου, εκεί όπου υπάρχουν 4 μικρά μπαλάκια. Έπειτα κάνουμε 12 τρύπες γύρω-γύρω έξω από τη σφραγίδα.

Ψήνουμε για 2 1/2 ώρες και το ελέγχουμε .

Έξω από τη σφραγίδα πιέζουμε τη ζύμη με το δάχτυλό μας ελαφρά και εάν η ζύμη ξαναγυρίσει στη θέση της, θα πει ότι το πρόσφορο είναι έτοιμο για το φούρνο. Προθερμαίνουμε το φούρνο για 10 λεπτά σε δυνατή θερμοκρασία χωρίς αέρα και βάζουμε τα πρόσφορα να ψηθούν για μισή ώρα σε σχάρα που βρίσκεται προς το κάτω μέρος του φούρνου. Όταν πάρουν χρώμα από πάνω, τα σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο και τα ψήνουμε σε μέτριο φούρνο για 45 λεπτά ακόμα.

Άφου τα βγάλουμε απ' το φούρνο, τα αφήνουμε να κρυώσουν λίγο και στη συνέχεια τα αναποδογυρίζουμε, τα βγάζουμε από το ταψί και τα ακουμπάμε όρθια στον τοίχο για να στεγνώσουν.

Αφού κρυώσουν εντελώς τα πρόσφορα, τυλίγουμε το καθένα ξεχωριστά με μια καθαρή πετσέτα, τα κλείνουμε σε μια νάιλον σακούλα και τα βάζουμε στο ψυγείο. Εκεί μπορούμε να τα διατηρήσουμε ως και μια εβδομάδα.


Σημειώσεις:

1. Καλό θα ήταν τα σκεύη που χρησιμοποιούμε για τα πρόσφορα να είναι προορισμένα μόνο γι' αυτή τη χρήση.

2. Το πρόσφορο το πηγαίνουμε στην Εκκλησία τυλιγμένο σε μια καθαρή άσπρη πετσέτα. Σε ένα χαρτί μπορούμε να έχουμε γράψει τα ονόματα των ζώντων και σε ένα άλλο των κεκοιμημένων για να μνημονευτούν στη Θεία Λειτουργία.

Πρόσφορο - Συμβολισμοί και χρήση

Το Πρόσφορο είναι το ψωμί που προσφέρουμε στον Ναό, για να τελεσθεί η Θεία Ευχαριστία. Μαζί με το κρασί, ως Τίμια Δώρα (άρτος και οίνος), προτού μεταφερθούν με τη Μεγάλη Είσοδο στην Αγία Τράπεζα, τοποθετούνται στην Πρόθεση (προ + τίθημι = προθέτω), όπου με την τελετή της Προσκομιδής θα προετοιμασθούν για τη Θεία Λειτουργία. Στην Προσκομιδή τμήματα του Προσφόρου θα τοποθετηθούν τελετουργικά στο Δισκάριο και λίγο κρασί στο Άγιο Ποτήριο.

Το στρογγυλό σχέδιο του Προσφόρου συμβολίζει την κοιλιά της Παρθένου Μαρίας, απ' όπου προήλθε (γεννήθηκε) ο μονογενής Υιος της. Πάνω στο Πρόσφορο υπάρχει ανάγλυφο σχέδιο, που σχηματίζεται από σφραγίδα. Από το κέντρο του Προσφόρου βγαίνει ο Αμνός, δηλ. το κεντρικό τετράγωνο του σχεδίου με τα γράμματα: ΙΣ ΧΣ ΝΙ ΚΑ (Ιησούς Χριστός νικά). Τα γράμματα αυτά πρέπει να είναι ευδιάκριτα και να φαίνονται καθαρά. Λέγεται Αμνός (αρνάκι), γιατί ο προφήτης Ησαϊας προφήτευσε ότι ο Μεσσίας σαν ένα άκακο αρνάκι θα οδηγηθεί στη θυσία. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος επιβεβαίωσε αυτή την προφητεία, όταν έδειξε στους μαθητές του τον Μεσσία και είπε: "Να ο αμνός του Θεού" (Ιωάν.1/α', 29). Επίσης ο Απόστολος Πέτρος στην Α' Επιστολή (1/α', 18-19) γράφει: "Ελυτρώθητε εκ της ματαίας υμών αναστροφής... τιμίω αίματι ως αμνού αμώμου και ασπίλου Χριστού".

Το σχέδιο του Προσφόρου περιέχει επίσης τη μερίδα της Παναγίας με τα γράμματα Μ και Θ, δηλ. Μήτηρ Θεού. Η τριγωνική μερίδα της Παναγίας τοποθετείται δεξιά του Αμνού στο Δισκάριο με τα λόγια: "Εις τιμήν και μνήμην της υπερευλογημένης, ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, και αειπαρθένου Μαρίας, ης ταις πρεσβείαις πρόσδεξαι, Κύριε, την Θυσίαν ταύτην εις το υπερουράνιόν σου Θυσιαστήριον. (Συνεχίζει με τον 10 στίχο του 44 ψαλμού) Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου, εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη". (Δηλαδή: Προσφέρουμε τη μερίδα αυτή προς τιμή και μνήμη της υπερευλογημένης ένδοξης Κυρίας μας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, με τις πρεσβείες της οποίας δέξου, Κύριε, τη Θυσία αυτή στο υπερουράνιό σου Θυσιαστήριο. Τιμητικά στάθηκε η Βασίλισσα στα δεξιά σου με ιματισμό χρυσό ντυμένη, στολισμένη). Η Παναγία στη Βασιλεία του Θεού έχει το πρωτείο τιμής.

Από τα εννέα τριγωνάκια, που βρίσκονται στο δεξί μέρος του προσφόρου, εξάγονται οι μερίδες των αγγέλων και όλων των αγίων και τοποθετούνται αριστερά του Αμνού. Οι άγιοι που μνημονεύονται είναι οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Ιεράρχες, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Ανάργυροι, οι Θεοπάτορες μαζί με τον άγιο της ημέρας και τελευταίος ο Πατέρας της Εκκλησίας που συνέγραψε την τελούμενη Θεία Λειτουργία. Οι άγιοι, επειδή δεν έχει γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου και δεν έχουν εισέλθει ακόμα στον Παράδεισο, ωφελούνται κι αυτοί από τη μνημόνευση στις Θείες Λειτουργίες. Εξάλλου και στον Παράδεισο θα προχωρούν από "δόξης εις δόξαν", δηλ. θα βελτιώνεται η κατάστασή τους και θα απολαμβάνουν σταδιακά μεγαλύτερες θείες ευλογίες. Επίσης, κατά τον Καβάσιλα προσφέρεται η αναίμακτη θυσία ως ευχαριστία στον Θεό, που μας έδωσε τους αγίους. Αυτοί αποτελούν τα πρότυπα όλων των χριστιανών, αυτοί τους καθοδηγούν και μεσιτεύουν γι' αυτούς με τις προσευχές τους.

Από άλλα τμήματα του Προσφόρου εξάγονται οι μερίδες υπέρ των ζώντων και των κεκοιμημένων, οι οποίοι ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτές τοποθετούνται εμπρός από τον Αμνό και, όταν πριν τη Θεία Κοινωνία κατά τη συστολή (ένωση) Σώματος και Αίματος ο Λειτουργός τις ρίχνει στο Δισκοπότηρο, λέει συγχρόνως τα ακόλουθα αξιοπρόσεκτα λόγια: "Απόπλυνον, Κύριε,τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αίματί σου τω Αγίω· πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων σου των αγίων. Αμήν". (Δηλαδή: Σβήσε εντελώς, Κύριε, τις αμαρτίες όσων εδώ μνημονεύθηκαν δούλων Σου με το Αίμα Σου το Άγιο· με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και όλων Σου των αγίων. Αμήν). Στήν αρχή της Προσκομιδής ο Ιερουργός υψώνει (σηκώνει ψηλά) το Πρόσφορο μέχρι το μέτωπο και μ' αυτή την κίνηση συμβολίζει την ύψωση του Χριστού στον Σταυρό, όπου έχυσε το τίμιο Αίμα Του για τη σωτηρία των ανθρώπων.

Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

Πηγή: http://tinyurl.com/4zh9pr

Η προς τον Θεόν αγάπη

Δεν φοβούμαι τον Θεόν, έλεγε στους μαθητές του ο Καθηγητής της ερήμου Μέγας Αντώνιος, διότι τον αγαπώ. Η τελεία αγάπη «έξω βάλλει τον φόβο».

 

Ο αββάς Αμμούν ο Νιτριώτης επεσκέφθη κάποτε τον Μέγα Αντώνιο και επειδή είχε μαζί του Φιλική οικειότητα τον ερώτησε:

—Πώς συμβαίνει εγώ μεν να κοπιάζω περισσότερο από σένα, συ δε να δοξάζεσαι περισσότερο από τους ανθρώπους;

—Φαίνεται ότι θα αγαπώ τον Θεόν περισσότερο από σένα, του αποκρίθηκε με καλοκάγαθο μειδίαμα ο φίλος του Θεού.

 

Ένας γέρων Ερημίτης παρεκάλεσε κάποτε στην προσευχή του τον Θεόν να του δείξει τους παλαιούς Πατέρας της έρημου. Τους είδε λοιπόν όλους εκτός από τον Μέγα Αντώνιο.

—Που να ευρίσκεται άραγε ο Αββάς Αντώνιος; Εσκέπτετο με απορία.

—Όπου είναι ο Θεός, άκουσε φωνή να τον βεβαιώνει.

Εορτολόγιο Ελληνικών Ονομάτων έτους 2009 - home page, eortologio, γ

Εορτολόγιο Ελληνικών Ονομάτων έτους 2009 - home page, eortologio, γ

Ο Ιερεύς και η Ιεροσύνη του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Tους κληρικούς, που κατοικούν στη γη και διαμένουν σ’ αυτήν, ο Θεός τους εμπιστεύθηκε να διευθύνουν τα πράγματα του ουρανού. Kαι έλαβαν εξουσία, που ούτε σε αγγέλους, ούτε σε αρχαγγέλους έδωκε ο Θεός... Έχουν κι εδώ οι άρχοντες του κόσμου την εξουσία να δεσμεύουν, αλλά μόνο τα σώματα. Aυτή, όμως η δέσμευση, που κάνουν οι κληρικοί, αγγίζει την ίδια την ψυχή και φθάνει στα ουράνια. Kι όσα κάνουν οι ιερείς κάτω στη γη, αυτά επικυρώνει ο Θεός πάνω στον ουρανό. Kαι βεβαιώνει ο Kύριος την απόφαση των δούλων.

Πιο μεγάλη δύναμη έδωσε ο Θεός στους ιερείς, παρά στους φυσικούς μας γονείς. Kαι τόση είναι η διαφορά ανάμεσά τους, όση είναι ανάμεσα στην παρούσα και τη μέλλουσα ζωή. Oι μεν φυσικοί γονείς φέρνουν παιδιά γι’ αυτήν, την παρούσα ζωή· οι δε ιερείς κάνουν πνευματικά παιδιά, άξια για τη μέλλουσα ζωή.

H καταστρεπτική φλόγα του φθόνου περιστοιχίζει τους ιερομένους, υψώνεται από παντού, έρχεται ακριβώς επάνω τους και εξετάζει εξονυχιστικά το βίο τους, περισσότερο από τη φωτιά που τριγύριζε τότε τα σώματα των τριών παίδων. Όταν λοιπόν βρει, έστω και μικρό καλάμι, θα προσκολληθεί αμέσως επάνω του και το σάπιο μέρος του θα το κατακάψει, το δε υπόλοιπο οικοδόμημα, έστω κι αν τύχει να είναι λαμπρότερο κι από του ήλιου τις ακτίνες, θα το καψαλίσει απ’ έξω με κείνον τον καπνό και το μουτζούρωσε ολόκληρο. Έως ότου μεν η ζωή του ιερέως είναι καθ’ όλα πολύ ενάρετη, μένει απρόσβλητη από τις επιβουλές των κακών. Eάν δε τύχει να παραβλέψει κάτι μικρό, όπως εύλογο είναι, αφού άνθρωπος είναι κι αυτός και περνά το φουρτουνιασμένο πέλαγος της ζωής αυτής, όσο μεγάλα και καλά κι αν είναι τ’ άλλα του έργα, κανένα όφελος δε θα ’χει απ’ αυτά, ώστε να μπορέσει να σωθεί από τα στόματα των κατηγόρων του, αλλά θα τα σκιάσει το μικρό αυτό αμάρτημά του. Kαι όχι σα να έχει σάρκα και σα να είναι απλός άνθρωπος κι ο ιερεύς, αλλά σα να ήταν άγγελος, χωρίς καμιά ανθρώπινη αδυναμία, θέλουν όλοι να τον καταδικάσουν.

Όταν παρακαλεί το Άγιο Πνεύμα ο ιερεύς και κάνει την τόσο φρικτή θυσία και αδιάκοπα αγγίζει τον Kύριο των όλων, ποια θέση τού δίνουμε, πες μου, και πόση ψυχική αγνότητα θα απαιτήσουμε απ’ αυτόν και πόση ευλάβεια; Kατάλαβε λοιπόν πως πρέπει να είναι αυτά τα χέρια, που εκτελούν τέτοιες υπηρεσίες, ποια πρέπει να είναι αυτή η γλώσσα, που τέτοια άγια λόγια βγάζει από το στόμα, αυτή δε η ψυχή που υποδέχτηκε τόση Xάρη του Aγίου Πνεύματος, πόσο πιο καθαρή και πιο άγια από το κάθε τι πρέπει να είναι. Eκείνες τις στιγμές και άγγελοι έχουν σταθεί κοντά στον ιερέα και όλο το τάγμα των ουρανίων δυνάμεων φωνάζει και όλος ο χώρος, γύρω από το θυσιαστήριο γεμίζει, για τιμή του Θείου Aμνού, που θυσιάζεται για χάρη μας.

Mεγάλη είναι η αξία των ιερέων, γιατί συ φροντίζεις για τα δικά σου, κι αν τα τακτοποιήσεις καλά, κανείς δεν θα σε κατηγορήσει για τα ξένα. Όμως, ο ιερεύς, αν τη μεν δική του ζωή καλά κυβερνήσει, για τη δική σου όμως, δηλαδή για όλους τους γύρω του, δε φροντίσει με προσοχή, πηγαίνει στην κόλαση με όλους τους κακούς. Kαι πολλές φορές, ενώ δεν προδόθηκε από τη δική του ζωή, χάνεται, αν δεν κάνει τέλεια όλα τα καθήκοντά του. Γνωρίζοντας λοιπόν πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος, πρέπει να προσφέρετε σ’ αυτούς πολλή συμπάθεια. Aυτό εννοεί κι ο Παύλος, λέγοντας πως «αγρυπνούν για τις ψυχές μας. Kι όχι απλώς αγρυπνούν, αλλά και, ως υπεύθυνοι, θα δώσουν λόγο στο Θεό» (Eβρ. 13, 17).

Γνωρίζοντας λοιπόν αυτά όλα, και το Θεό να φοβούμαστε, και τους ιερείς Tου να σεβόμαστε, προσφέροντας σ’ αυτούς, ανάλογα με την αξία τους κάθε τιμή.

H ψυχή του ιερέως καθόλου δε διαφέρει από πλοίο, που το δέρνει η τρικυμία. Aπό παντού στιγματίζεται και κατακρίνεται βαριά, από φίλους, από δικούς του, από εχθρούς, από ξένους.

Tίποτε άλλο δεν παροργίζει τόσο το Θεό, όσο οι ανάξιοι ιερείς.

O Πατήρ, ο Yιός και το Άγιο Πνεύμα τα ενεργούν όλα, ο δε ιερεύς δανείζει τη γλώσσα του και δίνει το χέρι του, για την τέλεση των Mυστηρίων.

Tο χέρι του Eπισκόπου είναι τοποθετημένο πάνω στον άνθρωπο, όλα όμως τα κάνει ο Θεός και το χέρι του Θεού είναι που ακουμπά στο κεφάλι του χειροτονουμένου, αν χειροτονείται όπως πρέπει.

Kαι διαμέσου αναξίων συνηθίζει να ενεργεί ο Θεός και διόλου δεν βλάπτεται η Xάρη των Mυστηρίων από τη ζωή του ιερέως. [...]

Aυτή η εξουσία, η ιεροσύνη, είναι τόσο ανώτερη από την πολιτική, για σύγκριση, όσο ο ουρανός από τη γη κι ακόμη πολύ περισσότερο.

Όλους τους κληρικούς δεν τους χειροτονεί ο Θεός, διαμέσου όλων, όμως, Aυτός ενεργεί.

Άλλη είναι η εξουσία της βασιλείας κι άλλη η εξουσία της ιεροσύνης, αλλ’ αυτή είναι μεγαλύτερη από εκείνη. Γιατί δε φανερώνεται ο βασιλιάς απ’ όσα φαίνονται, ούτε πρέπει να κρίνεται από τα πολύτιμα πετράδια που φέρνει πάνω του κι από τα χρυσαφικά που φορεί. Aυτός έτυχε να διοικεί τα πράγματα της γης, της ιεροσύνης όμως το αξίωμα έχει οριστεί από τον ουρανό. Στο βασιλιά έχουν εμπιστευθεί τα επίγεια πράγματα, στους ιερείς τα ουράνια. Mη λοιπόν κατηγορήσεις την ιεροσύνη, όταν δεις ιερέα ανάξιο. Δεν πρέπει να κατηγορήσεις το θεσμό, αλλ’ αυτόν που έχει κάνει κακή χρήση του καλού. Eπειδή και ο Iούδας προδότης έγινε, αλλά δεν είναι αυτό κατηγορία της αποστολής του, αλλά της κακής διαθέσεώς του. [...]

Tης ιεροσύνης ο θρόνος έχει στηθεί στα ουράνια και αυτά της έχουν επιτρέψει να διαχειρίζεται. Ποιος τα λέει αυτά; O ίδιος ο ουράνιος Bασιλιάς. Γιατί λέει «όσα δε θα συγχωρέσετε κάτω στη γη, δεν θα είναι συγχωρεμένα στους ουρανούς και όσα συγχωρέσετε στη γη θα είναι συγχωρεμένα στους ουρανούς» (Iωάν. 20, 22-23). Ποιο θα γίνει άρα ίσο μ’ αυτήν την τιμή; Eπειδή ο κριτής κάθεται στη γη, ο Δεσπότης ακολουθεί το δούλο και, όσα αυτός κάτω αποφασίσει, τα επικυρώνει Eκείνος επάνω. Aνάμεσα στο Θεό και την ανθρώπινη φύση έχει σταθεί ο ιερεύς, κατεβάζοντας σε μας τις ευλογίες κι ανεβάζοντας εκεί πάνω τις θερμές μας παρακλήσεις. Όταν Eκείνος οργίζεται, Tον συμφιλιώνει με την κοινή ανθρώπινη φύση και μας αρπάζει από τα χέρια Tου, όταν παραβαίνουμε τις εντολές Tου. Γι’ αυτό, και το βασιλικό κεφάλι ακόμη, κάτω από τα χέρια του ιερέα βάζει ο Θεός, διδάσκοντάς μας ότι ο ιερέας είναι μεγαλύτερος άρχοντας από το βασιλιά.



--------------------

* Aπό το βιβλίο: «Aι Aλήθειαι της πίστεως κατά τον Άγιον Xρυσόστομον», Nικολάου Γ. Nευράκη, Aθήνα 1972 (σελ. 167-171)

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΠΟΥ ΣΩΘΗΚΕ ΧΩΡΙΣ ΚΟΠΟ EΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΚΑΤΕΚΡΙΝΕ

Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων , για να γίνη Μοναχός. Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που τήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα. Επειδή εκείνος αναπαυόνταν στην Σκήτη, παρακάλασε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένη ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά.
Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία και αμέσως μέχρι την ώρα του θανάτου του που έπεσε πιά στο κρεβάτι και ψυχοραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του.
Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος είχε έρθει σε έκσταση και έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι να συμβαίνη ! Όταν συνήλθε τους διηγήθηκε το εξής φοβερό:
Είδα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ μ' ένα χαρτί στα χέρια του, που είχε όλες τις αμαρτίες μου, και μου είπε:
«Βλέπεις, αυτά εδώ τα έκανες όλα , γι' αυτόν ετοιμάσου να πας στην κόλαση»
Τότε εγώ του λέω:
«Για κοίταξε, ανάμεσα σ' αυτά τα αμαρτήματα, υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως»
Ψάχνει ο Αρχάγγελος και μου λέει :
«Όχι , δεν υπάρχει»
«Οπότε, του λέω, δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Κύριος . «Μη κρίνετε και ου μη κριθήτε»
Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έσχισε το χαρτί με τα αμαρτήματά μου. Έτσι, Πατέρες μου, θα πάω στον Παράδεισο . Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για Μοναχός στην Σκήτη και εργαζόμουν ως λαϊκός και εκκλησιαζόμουν στον Κυριακό τις εορτές, είχα ακούσει τα λόγια του Ευαγγελίου «Μη κρίνετε , ίνα μη κριθήτε» και είπα : «Ταλαίπωρε , τουλάχιστον αυτό να εφαρμόσης», και αυτό με έσωσε δίχως άλλον κόπο»
Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ

Κυριακή του Ασώτου

Διαβάζουμε από το Ευαγγέλιο την παραβολή του Ασώτου Υιού (Λουκ.15, 11-32). Η παραβολή αυτή μαζί με τους ύμνους της ημέρας, μας παρουσιάζουν τη μετάνοια σαν επιστροφή του ανθρώπου από τη εξορία. Ο άσωτος γιός, πήγε σε μια μακρινή χώρα και εκεί σπατάλησε ό,τι είχε και δεν είχε. Μια μακρινή χώρα. Είναι ο μοναδικός ορισμός της ανθρώπινης κατάστασης που θα έπρεπε να αποδεχτούμε καθώς αρχίζουμε την προσέγγισή μας στό Θεό. Ένας άνθρωπος που ποτέ δεν είχε αυτή την εμπειρία, έστω και για λίγο, που ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι είναι εξόριστος από το Θεό και από την αληθινή ζωή, αυτός ποτέ δεν θα καταλάβει τι ακριβώς είναι ο Χριστιανισμός. Αυτό το αίσθημα της αποξένωσης απο το Θεό, απο την μακαριότητα της κοινωνίας μαζί Του, από την αληθινή ζωή όπως τη δημιούργησε και μας την έδωσε Εκείνος. Να παραδεχθώ ότι έχω αμαυρώσει και έχω χάσει την πνευματική μου ομορφιά, ότι είμαι πολύ μακριά από το πραγματικό μου σπίτι, την αληθινή ζωή.
Έλαβα από το Θεό θαυμαστά πλούτη: πρώτα απ' όλα τη ζωή και τη δυνατότητα να τη χαίρομαι, να την ομορφαίνω με νόημα, αγάπη και γνώση. Ύστερα - με το Βάπτισμα - έλαβα τη νέα ζωή από τον ίδιο το Χριστό, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, την ειρήνη και τη χαρά της ουράνιας Βασιλείας. Και όλα αυτά τα έχασα, τα χάνω καθημερινά, όχι μόνο με τίς αμαρτίες, τις παραβάσεις, αλλά με την αμαρτία όλων των αμαρτιών: την απομάκρυνση της αγάπης μου από το Θεό, προτιμώντας την μακρινή χώρα από το όμορφο σπίτι του Πατέρα.
Η Εκκλησία όμως είναι εδώ παρούσα για να μου θυμίζει τι έχω εγκαταλείψει, τι έχω χάσει.
Και, καθώς αναλογίζομαι, βρίσκω μέσα μου την επιθυμία της επιστροφής και τη δύναμη να τη πραγματοποιήσω. Αυτό και μόνο αυτό, είναι μετάνοια, να αποκτήσω ξανά το χαμένο σπίτι. <<Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω. Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και σε σένα, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ γιός σου>>.

Η αληθής νηστεία , Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου

Μήπως μερικοί Χριστιανοί νηστεύουμε απρόσεκτα;
Ν η σ τ ε ύ ε ι ς ;

Απόδειξέ το μέσα από τα έργα σου….

Ε ά ν δεις φτωχό, να τον ελεήσεις
Ε ά ν δεις εχθρό, να συμφιλιωθείς μαζί του
Ε ά ν δεις μια όμορφη γυναίκα, να μην την κοιτάξεις

Ας μη νηστεύει μόνον το στόμα… αλλά και το μάτι και η ακοή και τα χέρια και τα πόδια και όλα τα μέλη του σώματος.
Τα χέρια, από την αρπαγή και την πλεονεξία
Τα πόδια, από τους δρόμους που οδηγούν σε αμαρτωλά θεάματα
Τα μάτια, να μην πέφτουν λάγνα πάνω σε όμορφα πρόσωπα ούτε να περιεργάζονται τα κάλλη άλλων.

Δεν τρως κρέας;
Τα μάτια σου, ας μη φάνε την ακολασία
Η ακοή σου,ας μη δέχεται κακολογίες και διαβολές
Το στόμα, ας νηστεύσει από αισχρά λόγια και λοιδορίες.

Αφού δεν είμαστε σαν τα ζώα, γιατί πρέπει να δαγκώνουμε και να τρώμε τους αδελφούς μας;

Κάθε τάξη και ηλικία και γένος έχουν να επιδείξουν πλήθος αγίων Μαρτύρων και Οσίων, που με το αίμα και με τα δάκρυά τους έγιναν λατρεία ζωντανή κι ευάρεστη στον Θεό. Πραγματώθηκε σ' αυτούς ο λόγος του Αποστόλου "Παρακαλώ ουν υμάς, αδελφοί, δια των οικτιρμών του Θεού, παραστήσαι τα σώματα υμών θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον τω Θεώ, την λογικήν λατρείαν υμών". Ο άγιος Ιερομάρτυς Χαράλαμπος, του οποίου σήμερα η Εκκλησία επιτελεί την μνήμη, ήταν ιερέας κι όπως κάθε ημέρα πρόσφερε την αναίμακτο θυσία στον Θεό, κάμνοντας την θεία Λειτουργία, στο τέλος επεσφράγισε το ιερατικό του έργο προσφέροντας θυσία το γηραλέο σώμα του, σε ηλικία εκατόν δεκατριών ετών. Άλλος καλύτερος καθαγιασμός του βίου δεν υπάρχει κι άλλη αγιώτερη αφιέρωση δεν είναι να λειτουργής μια ζωή ολόκληρη και στο τέλος ό,τι μένει από το πήλινο σκεύος να το προσφέρης κι εκείνο θυσία στον Θεό.
Ἀπολυτίκιον, Ἦχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε

Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τήν σκοτόμαιναν μάκαρ, διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.
Κοντάκιον, Ἦχος δ´ . Ἐπεφάνης σήμερον

Ὡς φωστήρ ἀνέτειλας ἐκ τῆς ἑῴας, καί πιστούς ἐφώτισας, ταῖς τῶν θαυμάτων σου βολαῖς, Ἱερομάρτυς Χαράλαμπες· ὅθεν τιμῶμεν τὴν θείαν σου ἄθλησιν.

Ιησούς Χριστός

Ο Θεός ως Αγάπη

Η Αγία Τριάδα αποτελεί για τον Χριστιανισμό την αρχετυπική κοινότητα μεταξύ προσώπων, στην οποία η αγάπη είναι όχι απλά στοιχείο, αλλά το ίδιο το αίτιο της ύπαρξής της (πλην του Πατέρα, ο οποίος δεν έχει αρχή και αιτία). Αναγνωρίζοντας ο Χριστιανός τον Θεό ως "Αγάπη" κατά την ρήση της Αγίας Γραφής (Α΄ Ιωάννου 4/δ: 8), αντιμετωπίζει το εξής πρόβλημα: "Πώς ο Θεός είναι αγάπη;" Γιατί το χωρίο δεν λέει "έχει" αγάπη, αλλά "είναι" αγάπη. Αυτό προφανώς ταυτίζει την αγάπη με την ουσία του Θεού, και όχι με κάποιο συναίσθημα, καθώς ο Θεός δεν είναι κτίσμα, ώστε να έχει συναισθήματα. Πώς λοιπόν η ουσία του Θεού είναι αγάπη;

Το Τριαδικό δόγμα, δίνει μια σαφέστατη και συνεπή απάντηση στο ερώτημα αυτό, το οποίο δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί χωρίς την αντίληψη για έναν Τριαδικό Θεό. Γιατί εφ' όσον η ουσία του Θεού ονομάζεται "αγάπη", πώς είναι δυνατόν να εξαρτάται η ουσία του Θεού από την αγάπη Του προς τα κτίσματα, που έχουν αρχή, ενώ η ουσία του Θεού είναι άναρχη;

Η απάντηση περί "αγάπης προς τον εαυτό Του", δεν είναι ικανοποιητική, δεδομένου ότι δεν λέγεται "αγάπη" κάτι τέτοιο, αλλά "φιλαυτία" και "ναρκισισμός". Η αγάπη είναι κάτι που εκδηλώνεται έξω από τον εαυτό κάποιου, προς ένα άλλο πρόσωπο.

Από τη στιγμή λοιπόν που η Αγία Τριάδα, είναι κοινωνία ομοούσιων προσώπων, και όχι μονάδα, γίνεται φανερή για τον πιστό του Τριαδικού Θεού, και η απάντηση στη λύση του ζητήματος, για το πώς ο Θεός είναι αγάπη: Είναι αγάπη, επειδή κάθε πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, αγαπά προαιωνίως και ανάρχως τα άλλα δύο πρόσωπα, ενώ αγαπάται προαιωνίως από αυτά. Η δε αγάπη του Θεού προς την κτίση, είναι απόρροια αυτής της ιδιότητάς του, και όχι κατ' ουσίαν αγάπη, η οποία είναι ενδοτριαδική. Με άλλα λόγια, η αγάπη προς τα κτίσματα, και η συναισθηματική αγάπη μεταξύ των κτισμάτων, είναι εικόνα εκείνης της αγάπης, με την οποία αγαπώνται προαιωνίως τα πρόσωπα της Θεότητας.

Το Χριστιανικό δόγμα, ότι ο Θεός είναι αγάπη, δίνει επίσης τη λύση στο γιατί ο Θεός είναι Τριαδικός, και όχι μονάδα: Επειδή εξ αγάπης βούλεται να υπάρχει ως Τριαδική αγαπητική κοινωνία ομοουσίων προσώπων, στην ομοίωση της οποίας καλούνται να ζήσουν και τα κτίσματα, ως κοινωνία αγάπης.

http://el.orthodoxwiki.org/

ο Θεός αγάπη εστί· διό και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ.

Αγάπη! θείον ιδίωμα, ότι ο Θεός αγάπη εστί· διό και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ. Η αγάπη εστί διάθεσις ψυχής αγαθή, καθ' ην αύτη ουδέν των όντων της του Θεού γνώσεως προτιμά. Η αγάπη διδάσκει την τήρησιν των θείων εντολών· εναργές δε τεκμήριον της περί Θεόν αγάπης η των θείων αυτού νόμων τήρησις. Η αγάπη η προς τον Θεόν άγει εις την τήρησιν των εντολών των εις γνώσιν του Θεού αναγουσών. Ο τον έρωτα τον θείον δεξάμενος πάντων μεν ομού των γηϊνων καταφρονεί, πατεί δε απάσας τας του κόσμου ηδονάς· υπερορά πλούτου και δόξης, και της παρ' ανθρώπων τιμής· αραχνίων ουδέν διαφέρειν υπολαμβάνειν την βασιλικήν αλουργίδα· τους πολυτελείς των λίθων ταις παρά τας όλθας απεικάζει ψηφίσιν. Ου μακαριστήν ηγείται την υγίειαν του σώματος, ουδέ συμφοράν την νόσον αποκαλεί, ουδέ δυσπραξίαν την πενίαν προσαγορεύει, ουδέ πλούτω και τρυφή την ευδαιμονίαν ορίζεται· αλλά ποταμίοις ρεύμασι τα παραπεφυτευμένα ταις όχθαις παραρρέουσι δένδρα και προς ουδέν τούτων ισταμένοις, αεί εοικέναι τούτων έκαστον ηγείται καλώς.

Άγιος Νεκτάριος